14 t/m 16 april:Pijnacker - Bangkok - Mandalay

Afgelopen vrijdag (14 april 2017) vertrokken we rond 13.30u met de randstadrail vanuit Pijnacker richting Schiphol. Nadat we ’s ochtends de laatste dingen op ons gemak konden regelen moest Marlies uiteindelijk toch nog rennen omdat ze haar telefoon vergeten was thuis, maar de randstadrail werd gehaald Ons vliegtuig vertrok stipt op tijd vanuit Amsterdam. Het blijft bizar om te zien hoeveel mensen er in het vliegtuig kunnen. En als je dan eenmaal zit, weet je ook hoe ze het voor elkaar krijgen. De beenruimte viel meer maar het is toch altijd weer strijden om een stukje armleuning De vlucht ging best voorspoedig. Genoeg leuke films te zien, goede muziek te horen en nog vele andere dingen te doen op je schermpje voor je. Helaas hebben we eigenlijk alle 2 niet geslapen. We vlogen op Bangkok waar we 2hr hadden om over te stappen. Nu waren we ook mog eens te vroeg dus tijd genoeg nog voor een bak koffie. De vlg dag lokale tijd 12.00u zou ons vliegtuig vertrekken maar om 11.40hr kwam het pas aan. We vertrokken dus wat later vanaf Bangkok naar Myanmar.
Bangkok ziet er vanuit de lucht een stuk geordender uit dan Myanmar. Na 1,5 uur gevlogen te hebben, landden we op het vliegveld van Mandalay en ging onze vakantie pas echt van start. Op het vliegveld van Mandalay stonden nog 2 andere vliegtuigen en dat was het dan. Op de rest van de luchthaven was weinig te beleven. Nadat we door de douane waren geweest, ons visum goedgekeurd was, stonden we even te wachten op onze rugzakken. Nadat de rugzakken er ook waren gingen we op zoek naar de gereserveerde taxi. Het hotel zou vlg afspraak een taxi geregeld hebben, maar er stonden veel namen op bordjes, maar niet die van ons. Omdat we ondanks ons late vertrek toch wat eerder waren dan het schema zei, eerst maar eens geld gehaald. Dit lukte uiteindelijk met de credit card van Marlies. Alhoewel de ing ons toegezegd had dat pinnen met een ing-kaart mogelijk zou zijn lukte dit niet. Met geld op zak nog een keer langs het handje vol mensen wat er nog stond gelopen, maar helaas nog steeds geen bordje met onze namen. De mevrouw van de tourist info heeft even voor ons naar het hotel gebeld waarna we te horen kregen dat er geen taxi geregeld was voor ons waarna we maar zelf op zoek gegaan naar een taxi. Op het moment dat we naar buiten liepen werden we gelijk al aangesproken of we met een taxi meewilden. Netjes geregeld door een beetje engels sprekende man konden wij op weg naar de stad. De route naar de stad ging over een 2-baans geasfalteerde weg (de meeste wegen die we uit het vliegtuig zagen waren zandwegen) vol kuilen en hobbels die onze taxichauffeur netjes wist te omzeilen, of op tijd wist te remmen. Langs de kant van de weg zagen we al de eerste fanatiekelingen die water gooiden. Het is hier namelijk Thingyan festival – waterfestival. Het feest duurt vier dagen waar op de dagen 14 en 15 april iedereen natgegooid wordt. In de stad is het veel drukker en rond ons hotel zijn zelfs de straten afgezet voor verkeer. Na onze warme kleren te hebben gewisseld voor korte broek en shirt en een kort anti jetlag slaapje te hebben gedaan gaan we de stad in. Nog voor het einde van de straat zijn we tot onze onderbroek toe nat en besluiten onze rugzakken op onze hotelkamer te brengen waarna we weer naar buitengaan en een wat grotere afstand lopend afleggen. Maar als we op een terrasje zitten, gaan we het allemaal toch eens vanaf de kant bekijken wat ons beter bevalt. Als het ergste nat ervan af is (onder onze stoelen ligt er een behoorlijke plas water) gaan we via een winkeltje waar we een zakje chips kopen weer terug naar ons hotel. Daar komen we weer druipend van het water aan. Een warme douche op de hotelkamer zorgt ervoor dat we het weer behaaglijk krijgen (het is hier een graadje of 28 denken we – maar ze gooien soms met ijskoud water en toeristen natgooien is leuker dan locals). Het restaurant vh hotel blijkt te zijn gesloten en omdat we net droog zijn en toch wel heel veel last van een jetlag hebben, eten we wat chips met water waarna we als een blok in slaap vallen.

16 april 2017: Mandalay
Vanmorgen de wekker gezet op 6hr omdat we richting de U Bein Bridge in Amarapura willen bezichtigen. Het plan is om hier naar toe te fietsen. Fietsen kunnen we bij het hotel lenen (al verklaren ze ons voor gek dat we daar helemaal -14km- heen gaan). Dus na het ontbijt gaan we rond 8hr op weg. We gaan zo vroeg omdat rond 10hr hier de monniken over de brug lopen ivm hun lunch die ze door locals geschonken krijgen.
De brug zullen we niet halen, niet omdat 14km te ver blijkt, niet omdat we lek zijn gereden (wat best zou kunnen op onze hele zachte bandjes) maar omdat we na een km of zes helemaal klaar zijn met het water. Soppend in onze slippers besluiten we dat we vandaag de brug de brug laten en omkeren om naar de Mahamunipagode te gaan. Deze stond ook voor vandaag op ons lijstje. Bij de pagode gaan we eerst op zoek naar omslagdoeken omdat we in korte broeken op de fiets zijn gestapt. Folkert vindt ze bij een alleraardigst behulpzame vrouw die hem er wel vier wil verkopen. Maar afdingen daar zijn we misschien nog niet goed in maar vier laat hij er zich niet aansmeren. De communicatie blijkt niet helemaal vlekkeloos te zijn gegaan want als we ze omgedaan hebben, blijkt die van Folkert voor een vrouw te zijn en wordt deze snel geruild voor een mannelijke variant. De pagode is een beetje kids maar wel erg bijzonder. In het midden van de pagode bevindt zich een gouden boeddhabeeld waarop de mannen stukjes bladgoud mogen plakken. Folkert mag er helaas niet zo dichtbij komen omdat hij te nat is. We lopen op ons gemak door het complex heen en worden regelmatig aangesproken omdat de mensen met ons op de foto willen. Na nog even langs de souvenierstalletjes te hebben gelopen gaan we op zoek naar wat te drinken. Het is ondertussen 11hr en tijd om wat te drinken. We belanden na het ontlopen van wat watergooiende tieners op een terrasje waar Folkert suikerrietsap drinkt en Marlies het veilig bij water houdt. Althans we denken dat dat het is. Als we moeten afrekenen blijkt het 9000 Kyat te zijn. Lijkt ons wat veel (bijna 7 euro) maar ach wij zijn ook de rotste niet en willen gewoon betalen. Blijkt het meisje ( ong 10 jaar oud) een foutje te hebben gemaakt en is het maar 900 Kyat.
Hierna weer op de fiets. Omdat we het op de weg naar ons hotel zelfs een beetje koud krijgen besluiten we dat het voor vandaag mooi is geweest. Na een douche belanden we op het terras van het hotel waar vandaan we de stoet mensen voorbij zien trekken die het wel aandurven en genietend van wat cola en water en lekker lezend en puzzelend vinden we dat het bijzonder is om dit festival mee te maken maar dat we blij zijn dat het morgen nieuwjaarsdag van het jaar 1379 is en dat het watergooien dan weer voorbij is.
Gr. M & F